Domagamy się reakcji na zachowanie przestępcze Izraela! List otwarty do kandydatów na prezydenta RP

Poznań, dnia 12 stycznia 2025 r.

 

List otwarty do Kandydatów na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej

 

Szanowni Państwo,

 

 Jako obywatele Rzeczypospolitej Polskiej zwracamy się do Państwa jako Kandydatów na urząd Prezydenta RP w niezwykle istotnej dla nas kwestii.

 Państwo Izrael od 7 października 2023 roku prowadzi w Strefie Gazy ludobójstwo. Mordowani są wszyscy – kobiety i mężczyźni, dzieci, ludzie dorośli i starsi. Oficjalne dane z Ministerstwa Zdrowia w Gazie informują o co najmniej 45 tysiącach zamordowanych, szanowane czasopismo naukowe The Lancet podaje, że liczba ofiar śmiertelnych może sięgać nawet 186 tysięcy. Żołnierze Sił Obronnych Izraela dopuszczają się tam czynów uznawanych w świetle prawa międzynarodowego za zbrodnie wojenne, w tym łamanie zasad rozróżnienia i proporcjonalności1, ataki bez rozróżnienia2, głodzenie jako metoda prowadzenia wojny3, stosowanie kar zbiorowych4, naruszenie prawa o neutralności medycznej5, uniemożliwianie przepływu pomocy humanitarnej6, przymusowe przesiedlania ludności cywilnej7, niszczenie majątku ruchomego i nieruchomego stanowiącego własność osób prywatnych w przypadku, gdy te zniszczenia nie są bezwzględnie konieczne dla operacji wojskowych8, użycie amunicji fosforowej9, egzekucje na osobach wyłączonych z walki przez poddanie się10, używanie ludzi jako żywych tarcz11, egzekucje uliczne12, tortury i okrutne, nieludzkie i poniżające traktowanie zakładników13, niepohamowane, bezmyślne zniszczenia14, ataki na dziennikarzy15, burzenie, niszczenie oraz bezczeszczenie cmentarzy i miejsc kultu religijnego16, profanacja zwłok17, grabież i rabunek18, wiarołomstwo19 i wiele innych. Działania Izraela w Strefie Gazy noszą wszelkie znamiona ludobójstwa, będącego zbrodnią przeciwko ludzkości według prawa międzynarodowego20. Poczynania tego państwa są tak alarmujące, że Międzynarodowy Trybunał Karny wystosował przeciwko jego przywódcom, premierowi Benjaminowi Netanjahu oraz byłemu ministrowi obrony Jo'awowi Galantowi, nakaz aresztowania pod zarzutem odpowiedzialności za zbrodnie wojenne polegające na głodzeniu jako metodzie prowadzenia wojny oraz zbrodnie przeciwko ludzkości polegające na morderstwach, prześladowaniach i innych nieludzkich czynach. Gaza stała się, niczym Warszawa w 1945 roku, ponurym świadkiem szczytowych form ludzkiego okrucieństwa i bestialstwa. Dzieci z odciętymi głowami, obozy koncentracyjne (m.in. Sde Teiman na pustyni Naqab, w którym doszło do masowego gwałtu na palestyńskich zakładnikach – sprawcy do tej pory pozostają bezkarni, a po tym akcie stali się gwiazdami w izraelskich mediach), masowe groby, ludzie paleni żywcem w namiotach jako wewnętrzni uchodźcy wygnani przez izraelską armię z własnych domów, korowody wysiedlanych cywilów, straumatyzowani do końca życia porwani przez Izrael zakładnicy, całe rodziny wymazane już na zawsze z rejestrów, szpitale, szkoły, kościoły i meczety w ruinach, lekarze i pielęgniarze pod lufami karabinów prowadzeni do wojskowych pojazdów w celu wywózki – oto obraz Strefy Gazy, skrupulatnie malowany przez Państwo Izrael.

 Niestety, te niezliczone pogwałcenia wszelkich norm moralnych są zaledwie wierzchołkiem krwawej góry lodowej. Państwo Izrael jest bowiem jedynym państwem na świecie obecnie egzekwującym system apartheidu, uznawany za zbrodnię przeciwko ludzkości w prawie międzynarodowym21, wobec wszystkich ludzi żyjących pod jego faktyczną władzą. Kontrolując rejestry urodzeń, Izrael efektywnie podporządkowuje każdego urodzonego na terenach przezeń kontrolowanych do jednej z pięciu kategorii na podstawie metryki urodzenia; przynależność do danej kategorii pozostaje z każdym nieodwołalnie aż do jego śmierci.

 Pierwszą kategorią są ludzie sklasyfikowani przez Państwo Izrael jako żydzi. Cieszą się oni wyłączeniem z całego systemu dyskryminacji, pełnią praw i przywilejów. Niestety, nawet w gronie tej „elity” wyraźne są podziały. Żydzi aszkenazyjscy, czyli pochodzący z Europy (z wyłączeniem jej południowej części), to „obywatele doskonali” i wzorcowy typ żydów dla państwa, to w ich rękach znajduje się faktyczna władza. Żydzi sefardyjscy, pochodzący z Europy Południowej, konkretniej z Hiszpanii, Portugalii oraz Włoch, przy tworzeniu się państwa otrzymywali mniejsze tereny do zasiedlenia lub gorszej jakości domy po wysiedlonych Palestyńczykach, te lepsze były zasiedlane przez Aszkenazyjczyków. Żydzi mizrahi, pochodzący z Azji Południowo-Zachodniej i Afryki Północnej, to w większości żydzi arabscy. Byli sprowadzani przez Państwo Izrael, aby stali się jego mieszkańcami, w celu wypełnienia luki po ofiarach Holocaustu, które miały według pierwotnego planu być również obywatelami Izraela, do czego jednak nie doszło przez zbrodnie nazistowskie. Niestety, są praktycznie niereprezentowani w życiu publicznym, na rynku czy w systemie edukacji oraz na porządku dziennym dyskryminowani z racji swojego arabskiego pochodzenia. Polityka Izraela zmusza ich do porzucenia swojej przeszłości, kultury, języka, muzyki i tożsamości, odkąd tylko Arabowie zostali uznani za „wroga”. Ostatnią grupą żydów są czarnoskórzy żydzi beta, pochodzący z Etiopii, mający najniższą pozycję społeczną wśród żydów Izraela. Państwo to dopuszczało się wobec nich takich czynów, jak stosowanie przymusowych zastrzyków antykoncepcyjnych kobietom z tej grupy bez ich świadomości i zgody w celu utworzenia jednolitego rasowo, białoskórego narodu izraelskiego, co wstrząsnęło opinią publiczną na całym świecie i wzbudziło sprzeciw organizacji praw człowieka. Zatem nawet w pierwszej, najwyższej kategorii w izraelskim apartheidzie, obecna jest dyskryminacja, jednak jest ona niczym w porównaniu do pozostałych czterech.

 Druga kategoria to Palestyńczycy mieszkający na terenie Państwa Izrael. Są oni nazywani „izraelskimi Arabami”, aby zaprzeczyć istnieniu narodu palestyńskiego, a także oderwać ich od lokalnego, rodzimego dziedzictwa. Pomimo tego, iż stanowią ponad ⅕ całej ludności Izraela, państwo to nie należy do nich. Deklaracja Ustanowienia Państwa Izrael definiuje to państwo jako „państwo żydowskie”, żydowski charakter państwa jest także usankcjonowany przez akt prawny Ustawa Zasadnicza: Izrael – Państwo Narodowe Narodu Żydowskiego z 2018 roku. Nie jest to zatem państwo demokratyczne jak Polska, która „jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli”22, lecz państwo etnokratyczne, a jego rasistowski i apartheidowy charakter jest sankcjonowany przez najważniejsze akty prawne. W Państwie Izrael funkcjonuje 65 praw dotyczących każdego aspektu życia, utrzymujących podległy wobec ludności żydowskiej status Palestyńczyków na tych terenach. Pomimo prawa do uczestnictwa w wyborach przysługującego tym ludziom, prawo wyborcze Izraela głosi, iż każdy kandydat musi akceptować i afirmować syjonistyczny i żydowski charakter państwa – oznacza to, że każdy kandydat czy wyborca pochodzenia palestyńskiego musi w pełni zgadzać się ze swoją podległą pozycją, a próby jej zmiany są niemożliwe. Gdyby wyborcy chcieli zagłosować za równością, po prostu nie znaleźliby odpowiedniej partii politycznej, gdyż taka nie może brać udziału w wyborach.

 Kategoria trzecia to Palestyńczycy nazywani „stałymi mieszkańcami Jerozolimy”, mieszkający we Wschodniej Jerozolimie, która według prawa międzynarodowego jest przez Izrael okupowana nielegalnie23. Ci ludzie poddawani są ciągłemu wyburzaniu ich domów, gdyż Izrael twierdzi, że są one wybudowane wbrew prawu. Problem tkwi jednak w tym, że państwo zatwierdza zaledwie ok. 1–3% wniosków o pozwolenie na budowę (na ziemi, do której to państwo nie ma żadnego prawa) – robi to to samo państwo, które samo buduje domy dla żydowskich imigrantów na nielegalnie okupowanych ziemiach palestyńskich. Ci, którzy z rozmaitych przyczyn, najczęściej jednak z konieczności posiadania dachu nad głową w celu przeżycia, zdecydują się na budowę domu pomimo tego, otrzymują nakaz wyburzenia, a proces sądowy (w którym reprezentować ich musi izraelski prawnik) służy jedynie zyskaniu czasu, gdyż wyrok z góry jest przesądzony. Kiedy już dojdzie do wyburzenia, Palestyńczyk otrzymuje rachunek opiewający na kwotę do 35 000 euro, który musi zapłacić za „państwowe usługi wyburzeniowe”.

 Czwarta kategoria to mieszkańcy Zachodniego Brzegu. Według prawa międzynarodowego, jest on również okupowany nielegalnie przez Izrael24. Ziemie te są podzielone na trzy strefy – A, B oraz C. Niniejszy podział został ustanowiony jako tymczasowy przez II porozumienie z Oslo, a Izrael miał stopniowo wycofać się z całego Zachodniego Brzegu, do czego jednak nigdy nie doszło. Żydowscy osadnicy tam mieszkający podlegają izraelskiemu prawu cywilnemu, takiemu jak w każdej części Państwa Izrael, zaś Palestyńczycy – izraelskiemu prawu wojskowemu, składającemu się z 1665 rozkazów wojskowych, a za złamanie któregokolwiek z nich od 14. roku życia są traktowani jako dorośli, aresztowani, stawiani przed izraelskim sądem wojskowym i w 99.9997% przypadków dostają wyrok i trafiają do izraelskich więzień, znanych wśród Palestyńczyków ze względu na okrucieństwo w nich panujące jako „rzeźnie”. Dla porównania, 17-letni żydowski osadnik na Zachodnim Brzegu łamiący prawo cywilne Izraela jest traktowany jako nieletni. ⅓ ziemi na Zachodnim Brzegu jest ogłoszona zamkniętymi strefami wojskowymi i, choć wojsko izraelskie używa jej raz na 3 miesiące, żaden Palestyńczyk nie ma na nią prawa wstępu, nawet gdy znajduje się na niej jego dom (a znajduje się na niej ponad 40 000 domów, w tym 1 000 zburzonych za pomocą środków administracyjnych tylko w ciągu ubiegłego roku – do tej liczby nie zaliczają się domy zniszczone w operacjach wojskowych). Tereny, na których mogą żyć Palestyńczycy, podzielone są na 165 osobnych gett, a przestrzeń wokół nich jest kontrolowana przez izraelską armię, m.in. poprzez system ponad 620 punktów kontrolnych, a by usprawnić system kontroli nad drogami Zachodniego Brzegu, osoby pochodzenia żydowskiego mają uprawnienia do poruszania się wyłącznie pojazdami z żółtymi tablicami rejestracyjnymi, osoby pochodzenia palestyńskiego mogą zaś jeździć jedynie tymi z zielonymi tablicami rejestracyjnymi. Palestyńskie getta należą do strefy A i B. Strefa A obejmuje 18% terytorium Zachodniego Brzegu i, choć jest pod cywilną i policyjną kontrolą Autonomii Palestyńskiej, wojsko izraelskie i tak przeprowadza tam rozmaite operacje, w tym najazdy z zaskoczenia, w których porywa palestyńskich cywilów i zamyka w więzieniach bez wyroków, w ramach „współpracy w kwestiach bezpieczeństwa”. Strefa B to ok. 22% terytorium Zachodniego Brzegu i podlega kontroli cywilnej Autonomii Palestyńskiej, obejmującej m.in. edukację czy służbę zdrowia, oraz wojskowej kontroli Izraela. Pozostałe ponad 60% ziem to strefa C, pod pełną kontrolą Izraela. Jest to zatem „rozwiązanie dwupaństwowe w rozwiązaniu dwupaństwowym”. Taki stan rzeczy jest sprzeczny z porozumieniami pokojowymi i prawem międzynarodowym.

 Ostatnia, piąta kategoria, to Strefa Gazy. Do 2005 roku jej mieszkańcy podlegali tym samym zasadom, co mieszkańcy Zachodniego Brzegu (choć w bardziej brutalny sposób), jednak po 2005 roku Izrael uznał ją za wrogi teren, co oznacza, że zamiast bycia celem izraelskiego wojska od 14. roku życia, jej mieszkańcy są celem izraelskiego wojska od dnia narodzin, a nawet przed nim. 75% morza terytorialnego Strefy Gazy jest utrzymywane jako niedostępne, tak samo jak 45% ziemi, które to Izrael nazywa „strefą buforową”. Ponad 70% ludności Strefy Gazy to palestyńscy uchodźcy wewnętrzni, wygnani przez syjonistyczne bojówki, a później Państwo Izrael, z ich własnych domów w pozostałych częściach Palestyny, w większości podczas Nakby w latach 1947-1949. Przed ludobójstwem, ilość żywności, jaka mogła dotrzeć do Gazy, była ustalana na podstawie obliczeń izraelskich urzędników dot. liczby kilokalorii wymaganych do przeżycia – mogło tam dotrzeć tyle jedzenia i ani jednej kilokalorii więcej. Izrael zanieczyścił 97% zasobów wodnych Strefy Gazy, a dostępu do prądu udzielał Palestyńczykom 4 godziny dziennie zimą oraz 6 godzin dziennie latem. W samym roku 2023, mieszkańcy Strefy Gazy zostali poddani 4 głównym bombarowaniom przez Siły Obronne Izraela. Przez cały czas według status quo Strefa Gazy była, jak to wielu określa, „obozem koncentracyjnym i zagłady na otwartym powietrzu”. Od 7 października 2023, Państwo Izrael przeprowadza w Strefie Gazy ludobójstwo, które opisaliśmy w pierwszym akapicie niniejszego listu. Izrael za przyczynę wszelkiego okrucieństwa uważa Muzułmański Ruch Oporu „Hamas”, jednak ten powstał dopiero 40 lat po rozpoczęciu izraelskiej opresji, a liczba członków jego zbrojnego skrzydła w Strefie Gazy wynosi, według izraelskich źródeł, mniej niż 2% całej populacji Strefy Gazy. Oskarżenia te są wobec tego pozbawione logiki i sensu.

 Wszystkie 4 systemy dyskryminacji Palestyńczyków utrzymują dominację urodzonych w rodzinach żydowskich nad urodzonymi w rodzinach palestyńskich i są możliwe przez pełną kontrolę Państwa Izrael nad ziemiami Palestyny oraz pełną kontrolę nad rejestrami urodzeń. Stanowią one izraelski system apartheidu.

 Jako obywatele Rzeczypospolitej Polskiej, jako wyborcy, pytamy: jak długo Polska będzie milczeć lub wręcz aktywnie wspierać zachowanie przestępcze Izraela? Jak długo będzie ono pozostawało bezkarne i akceptowane? Domagamy się, aby Państwo, jako Kandydaci na urząd Prezydenta RP, zobowiązali się do następujących rzeczy w przypadku odniesienia zwycięstwa w nadchodzących wyborach:

  • przestrzeganie nakazu aresztowania Benjamina Netanjahu oraz Jo’awa Galanta wydanego przez Międzynarodowy Trybunał Karny, do czego Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana przez artykuł 9 Konstytucji RP,

  • zerwanie stosunków dyplomatycznych z Państwem Izrael, jak uczyniły to już Bahrajn, Belize, Boliwia, Brazylia, Chile, Czad, Honduras, Jordania, Kolumbia, Nikaragua, Południowa Afryka oraz Turcja,

  • natychmiastowe wstrzymanie wszelkiej sprzedaży i dostaw broni i sprzętu wojskowego do Izraela, ponieważ za ich pomocą Izrael łamie międzynarodowe prawo humanitarne,

  • zerwanie umów handlowych z izraelskimi przedsiębiorstwami publicznymi oraz prywatnymi, ponieważ są one beneficjentami i współuczestnikami izraelskiego zachowania przestępczego.

 Przedstawione powyżej środki są koniecznością i stosowane były m.in wobec apartheidowego reżimu panującego niegdyś w Południowej Afryce, co doprowadziło do jego upadku. Domagamy się bezzwłocznego wprowadzenia powyższych środków w życie w przypadku objęcia przez Państwa urzędu Prezydenta RP oraz utrzymania ich dopóty, dopóki Państwo Izrael nie wycofa wszystkich swoich sił ze Strefy Gazy, nie zaprzestanie nielegalnej okupacji terytoriów palestyńskich oraz nie zlikwiduje systemu apartheidu, któremu poddaje wszystkich ludzi podległych jego władzy – słowem, dopóki Izrael nie zatrzyma swojego zachowania przestępczego. Jak powiedział Marek Edelman, bohater polski i żydowski oraz przywódca powstania w getcie warszawskim, gdy Icchak Cukierman zaprosił go do Izraela, „nie można własnego szczęścia budować na nieszczęściu innych”, a, jak powiedział innym razem, „ludobójstwo jest zbrodnią przeciwko samej istocie człowieczeństwa i […] nie można być bezkarnie obojętnym świadkiem, bo wychodzi się z tego okaleczonym”.

 

Z poważaniem,

Autor i inicjator listu:

Maksymilian Królikiewicz

Sygnatariusze:

[Lista sygnatariuszy dostępna na stronie internetowej listu]

 

Przypisy:

1 art. 8 ust. 2 lit. b pkt iv Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego

2 art. 51 ust. 4-5 Protokołu I do Konwencji genewskich

3 art. 54 ust. 1 Protokołu I do Konwencji genewskich

4 art. 33 IV Konwencji genewskiej

5 art. 24-26 I Konwencji genewskiej

6 art. 23 IV Konwencji genewskiej, art. 70 ust. 2-3 Protokołu I do Konwencji genewskich

7 art. 49 IV Konwencji genewskiej

8 art. 53 IV Konwencji genewskiej

9 art. 35 ust. 2-3 Protokołu I do Konwencji genewskich, art. 2 ust. 1-4 Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych

10 art. 41 ust. 1-2 Protokołu I do Konwencji genewskich

11 art. 23 §1 III Konwencji genewskiej, art. 28 IV Konwencji genewskiej, art. 51 ust. 7 Protokołu I do Konwencji genewskich

12 art. 6 ust. 2 Protokołu II do Konwencji genewskich

13 wspólny art. 3 Konwencji genewskich, art. 12 §2 I Konwencji genewskiej, art. 12 §2 II Konwencji genewskiej, art. 17 §4, art. 87 §3 i art. 89 III Konwencji genewskiej, art. 32 IV Konwencji genewskiej i inne

14 art. 3b Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii

15 art. 79 Protokołu I do Konwencji genewskich

16 art. 53 i art. 85 ust. 4 lit. d Protokołu I do Konwencji genewskich, art. 16 Protokołu II do Konwencji genewskich

17 art. 34 ust. 1 Protokołu I do Konwencji genewskich

18 art. 28 II Konwencji haskiej, art. 33 IV Konwencji genewskiej

19 art. 37-39 Protokołu I do Konwencji genewskich

20 art. 3a Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa

21 art. 85 ust. 4 lit. c Protokołu I do Konwencji genewskich, art. 2 Międzynarodowej Konwencji o Przeciwdziałaniu i Karaniu Zbrodni Apartheidu

22 art. 1 Konstytucji RP

23 inter alia, rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr nr 252, 267, 471, 476 i 478

24 opinia doradcza Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2024 roku „Konsekwencje prawne wynikające z polityki i praktyk Izraela na okupowanych terytoriach palestyńskich, w tym we Wschodniej Jerozolimie”


Maksymilian Królikiewicz    Skontaktuj się z autorem petycji

Podpisz petycję

Podpisując, akceptuję, że Maksymilian Królikiewicz będzie mieć dostęp do wszystkich informacji podanych przeze mnie w tym formularzu.

Adres e-mail nie będzie wyświetlany publicznie w Internecie.

Adres e-mail nie będzie wyświetlany publicznie w Internecie.


Wyrażam zgodę na przetwarzanie danych podanych w formularzu w następujących celach:




Płatne ogłoszenie

petycja zostanie rozreklamowana wśród 3000 os.

Dowiedz się więcej...