Nie dla beatyfikacji abp. Andrzeja Szeptyckiego!!!

Zacna Akcja- popieram w pełni i mocno trzymam kciuki! :)

Ludzie,którzy słowa nie powiedzieli przeciwko ludobójtwu,nie mogą być beatyfikowani.

W artykule Stanisława Woczeja: „Sutanna umaczana we krwi”, opublikowanym w ostatnich latach na stronie Kresowian z Kędzierzyna Koźle, natknąłem się na wstrząsające zdanie: „Metropolita greckokatolicki we Lwowie ks. abp. Andrzej Szeptycki zajmował stanowisko inspirujące w zakamuflowanej formie antylechicką nienawiść. Po tragedii wrześniowej w 1939 r. zalecał stawianie kurhanów (mogił) w każdej wsi wraz z przemówieniami i teatralnymi uroczystościami pogrzebowymi zmarłej Polski.”. Polecam całość tego cennego i b. potrzebnego opracowania.

            Czy może być to prawdą? W każdym razie gorąco proszę każdego, kto posiada informację na ten szczególny temat ewentualnego, publicznego grzebania Polski w latach 1939 - 1941, o przesłanie konkretnych treści, bądź wskazówek, gdzie mógłbym takie dane odszukać. Nie trzeba chyba dodawać, jak niezmiernie ważne jest to wobec procesu beatyfikacyjnego Abp Andrzeja Szeptyckiego, który toczy się obecnie w Watykanie, a szczególnie po decyzji Watykanu i samego Papieża Franciszka z 16 lipca 2015 r., o uznaniu heroicznych cnót Abp Andrzeja Szeptyckiego.             

Muszę przyznć, że gdy przeczytałem o tym „grzebaniu zmarłej Polski” po raz pierwszy (10 września), jako katolik i Polak, nadto mężczyzna, gorący patriota (czego się nie wstydzę), odnoszący się z szacunkiem do naszego narodu, (co uważam za rzecz absolutnie naturalną), do armii polskiej, do polskiego żołnierza, gotowego każdorazowo przelewać krew za ojczyznę (wielki szacunek) oraz historyk z wykształcenia (moja autentyczna pasja), czułem się zdradzony, zgorszony, czułem nie tylko niesmak, ale czułem się strasznie. Można spokojnie powiedzieć, że to są rzeczy straszne! I to negatywne poczucie siedziało we mnie przez następną, całą dobę. I gdy następnego dnia, po nabożeństwie (w kościele św. Krzyża w Watford, w każdy czwartek jest polska msza święta o godz. 19.00), udałem się do zakrystii i dziękowałem proboszczowi za odprawioną mszę świętą, zwierzyłem mu się, że dzień wcześniej, przeczytałem na portalu Kresowian opracowanie, w którym Abp Lwowa Andrzej Szeptycki, zalecał swoim wiernym m.in organizowanie spotkań publicznych, podczas których dokonywano publicznie grzebania Polski (dla przykładu pisano na trumnie Polska). Działo się to już w roku 1939, po przegranej przez polską armię Kampanii Wrześniowej. Ks. Roman Werner TChr był zszokowany. Na moje pytanie jak taki człowiek może być przedstawiany do beatyfikacji w Watykanie, ks Roman odparł zdecydowanie, że ktoś kto zionie nienawiścią do narodu polskiego nie może być przecież kandydatem na Ołtarze i zachęcał mnie, bym pisał w tej sprawie do samego Watykanu. Ks Roman zaznaczył, że jeśli jest to prawdą proces beatyfikacyjny Abp Andrzeja Szeptyckiego należałoby wstrzymać. Ja z kolei zdziwiłem się, że ks Roman o takich rzeczach nie ma nawet zielonego pojęcia, a on tymczasem dodał, że przecież gdyby to była prawda to Episkopat Polski, taki proces natychmiast by zablokował. Wtedy ja przypomniałem odważną postawę Prymasa Tysiąclecia Sługi Bożego Kard Stefana Wyszyńskiego, który dwukrotnie blokował w przeszłości rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, tego moralnego zbrodniarza wojennego. Następnie gorąco dziękowałem proboszczowi za cenną radę i pocieszony opuściłem świątynię.

Oto tylko niektóre świadectwa z kilkudziesięciu, które napłynęły w przeciągu kilku tygodni: Stanisław Srokowski, pisarz z Wrocławia: „Mogę potwierdzić, iż popi ukraińscy wraz z działaczami OUN grzebali symbolicznie Polskę, kopali groby i stawiali kurhany. Scena taka zostanie pokazane w filmie W. Smarzowskiego, opartym na zbiorze moich opowiadań pt. ‘Nienawiść’. Polecam. I ceremonii grzebania Polski, było bardzo wiele, na całych Kresach. O ile mi wiadomo odbywało się to z inicjatywy Szeptyckiego, a na pewno za jego zgodą. Stanisław Srokowski”.  Andrzej Żyłka: „Szczęść Bożę. Szanowni korespondenci! Do tej pory opowieść z czasów początków okupacji, mojego Ojca Franciszka Żyłka z Baligrodu, uznawałem za mało prawdopodobną, lecz w świetle faktów przedstawionych w opisie działania Metropolity Lwowa, przedstawia się zupełnie w innym świetle i oklicznościach. Z zdarzenia małostkowego, wplata się w ciąg wydarzeń zaplanowanych, które zdają się być praprzyczyną wydarzeń 6-go sierpnia 1944 r., tak zwanego mordu Baligrodzkiego ludności polskiej. Opwiadał on, jak to na początku okupacji zorganizowano pogrzeb Polski w cerkwi w Baligrodzie, w którym uczstniczyła liczna grupa mieszkańców, mających się za nacjonalistów ukraińskich. Na zakończenie postawiono pamiątkowy krzyż w miejscu pochowania Polski na wieki i usypano kurhan w tym miejscu, aby upamiętnić tę uroczystość. Andrzej Żyłka.”.  Arkadiusz Świtalski: „Witam Serdecznie. Mój przyjaciel Bronisław Ziobrowski lat 98 (jeszcze żyje, swoją drogą to jeden z ostatnich żołnierzy Generała Fieldorfa z Brzeżan), mieszkaniec wioski Mytnica koło Skałatu, pamięta jak na odpuście w Zarwanicy, biskup  Szeptycki  wzywał  do ‘wyrzucania plew z ukraińskiej pszenicy’. Wtedy też po raz pierwszy  usłyszał słowo Ukraina (Jego Mama Tekla powiedziała, że tak się teraz nazywają Rusini). Pan Bronek pisał w tej sprawie do Kardynała Macharskiego w latach 80, ale niestety nie  otrzymał od niego żadnej odpowiedzi. Pozdrawiam Arkadiusz Świtalski.”. 

A w podsumowaniu coś na "deser"!!! W bardzo cennym opracowaniu Aleksandra Kormana: „Piąte przykazanie Boskie: nie zabijaj!”, czytamy: „Niestety, istotną siłę napędową eskalacji ludobójstwa ludności polskiej na południowych Kresach Wschodnich, stanowiło - w większości przypadków - wielu księży unickich, ukraińskiej cerkwi grecko – katolickiej. Cerkiew ta stała się instrumentem politycznym ukraińskich szowinistów, podejmując działalność pozaeklezjalną. [...] Na początku okupacji niemieckiej, powszechnym zjawiskiem było organizowanie symbolicznych konduktów pogrzebowych, w czasie których niesiono i grzebano trumnę ‘na zawsze zmarłej Polski’ lub ‘polskich kajdanów’. Urządzali oni demonstracje, niosąc flagi błękitno-żółte i hitlerowskie ze swastyką, wygłaszali homilie polakożercze. Na przykład, w lipcu roku 1941 w miasteczku Wojniłów, pow. Kałusz, zorganizowano zbiorczą procesję, na czele której kroczył ksiądz unicki dziekan Wołodymyr Zareckyj, a polakożerczą homilię wygłosił ksiądz unicki Ołeksiuk, między innymi głosząc: ‘Musimy tutaj przysiąc, że nie spoczniemy, aż wszystkie korzenie wrogie, łącznie z małym dzieciątkiem zniszczymy z powierzchni naszej rodzimej ukraińskiej ziemi. Nie trzeba zważać na nic i nie kierować się sumieniem, bo dzisiaj wybiła dla nas godzina walki z wrogiem. Do walki tej wzywa nas matka Ukraina! Kto tego nie posłucha, niechaj będzie przeklęty, niechaj będzie zniszczony i zapadnie się pod naszą ziemią’. Ksiądz Ołeksiuk ubrany był w szaty liturgiczne i w ręku – jak na ironię trzymał Chrystusa Ukrzyżowanego.”. [(1) autor przytacza tutaj relację Emilii Prajzner z Zagaje, przytoczoną przez J. Moskal, Szalejące barbarzyństwo, Wrocław 1960 r., maszynopis, s. 97 – 98]. Wszelki komentarz takiego postępowania duchownego, wydaje się być zbytecznym.