Apel o kulturę polityczną w Polsce

Jest ona bardzo ważna zarówno w wymiarze kultury debaty politycznej jak i codziennych relacji społecznych

Nic ująć.

Dlatego, że ja też jestem oburzona tym,jakim językiem prowadzone są dyskusje tak w parlamencie jak i w mediach.

Podpisałem mimo zastrzeżeń, bo sprawa jest pierwszorzędnej wagi. A oto zastrzeżenia:
- Uwolnienia dyskursu od błazenady nie należy mylić z autocenzurą satyry. Tu warto iść śladem Księcia Biskupa Warmińskiego:
"I śmiech niekiedy może być nauką,
Kiedy się z przywar, nie z osób natrząsa;
I żart dowcipną przyprawiony sztuką
Zbawienny, kiedy szczypie, a nie kąsa;
I krytyk zda się, kiedy nie z przynuką,
Bez żółci łaje, przystojnie się dąsa.
Szanujmy mądrych, przykładnych, chwalebnych,
Śmiejmy się z głupich, choć i przewielebnych."
- Inne zastrzeżenie: przedstawianie rzeczowej oceny podczas manifestacji kłóci się z jej charakterem, bo właściwością manifestacji jest posługiwanie się krótkimi hasłami.
- Pozostaje też problem, jak reagować na inwektywy i zachowania przeciwnika dalekie od proponowanych przez petycję standardów.
- Ogólnie, z jednej strony zawsze grozi zejście ze ścieżki kultury, z drugiej - pozbawienie swoich argumentów wszelkiego wyrazu.

Co to da podpisanie takiego apelu, czy nauczy Niesiołowskiego et al. kultury?

To strata czasu, bo do buców taka akcja nie trafia.

#4: -  

 

Szanowny Panie!

Uwagi Pana są jak najsłuszniejsze. Zagrożenia, o którym Pan pisze na końcu, będą oczywiście istniały zawsze; chodzi tylko o to, by ze "ścieżki kultury" w życiu publicznym schodzono jak najrzadziej; teraz to schodzenie w pewnych środowiskach (u pewnych osób publicznych) staje niemal normą. A co do szczegółów: (1) "Śmiech", o którym pisze Książę Biskup Warmiński, w różnym stopniu pasuje do różnych miejsc: najstosowniejszy w satyrze - nie powinien dominować w parlamencie, w którym decydują się ważne losy całej zbiorowości. Skądinąd Krasicki daje w swoich pismach wiele cennych uwag o granicach satyry. W tekście "Szyderstwo" pisze na przykład: "Trudno się czasem nie rozśmiać, słysząc głupich, gdy mędrców udają..." "Najgorszy rodzaj szyderstwa, śmiać się z cnoty" itd. (2) Manifestacje mają różne warstwy: wśród nich, z jednej strony, warstwa haseł - z drugiej strony warstwa przemówień. Otóż hasła mogą, a przemówienia powinny być rzeczowe; a jedne i drugie nie powinny być jawnymi fałszami i oszczerstwami. (3) Apel – jest apelem o kulturę polityczną. Apele - jako takie - nie mają wyraźnej sankcji (poza może - w niektórych wypadkach - ostracyzmem). Celem apelu jest zwrócenie uwagi adresatów (i - w tym wypadku - opinii publicznej), że brak kultury jest czymś nagannym i że nie ma aprobaty sygnatariuszy apelu. Niektórzy z adresatów zdają się bowiem uważać, że ich brak kultury znajduje poklask niemal wszystkich. Apel od osób z różnych strony "barykad politycznych" da im może coś do myślenia - a tych, którzy jeszcze nie zeszli ze "ścieżki kultury", powstrzymać przez schodzeniem w przyszłości. Oczywiście trudno liczyć, że da on coś do myślenia cynicznym graczom - i na to nie ma rady; ci, rzecz jasna, nie wiedzą, co to - wstyd. (4) Wielu polityków daje się kierować przez cynicznych doradców (mianujących się "specjalistami od public relations"), którzy doradzają, jak przekonać różne grupy społeczne do określonych poglądów lub działań - bez względu na to, czy te poglądy są fałszywe, a działania szkodliwe. Na takich doradców apel nasz nie zrobi oczywiście wrażenia, bo są oni pozbawieni wszelkich skrupułów; może innych ludzi chociaż trochę uodporni na nierzeczowość i manipulację. Im więcej będzie sygnatariuszy apelu - i w ogóle im więcej będzie tego rodzaju apeli - tym większa na to szansa. Trzeba o tych sprawach przypominać stale: tylko zło nie potrzebuje stałej pielęgnacji. Jacek Jadacki.

 

 

Najwyższy czas spróbować po wszystkich stronach zmienić ton debaty publicznej. Trzeba apelować, choć szanse na pożądany efekt są niewielkie.

nie ma mojej zgody na brutalne chamstwo ,na słowne poniewieranie Obywateli ,na brak szacunku dla wybitnych konstytucjonlistów oraz społeczeństwa walczącego przeciw łamaniu Konstytucji .

 

Szanowni Państwo!         

Pragnę bardzo podziękować wszystkich Sygnatariuszom „Apelu” za złożenie pod nim podpisu. Jakiś czas temu wysłałem do dwóch dzienników (o różnych orientacjach politycznych) i do dwóch tygodników list z prośbą o opublikowanie go z następującym komentarzem:

Powyższy apel - wystosowany przez prof. dra hab. Jacka Jadackiego, logika i filozofa z Uniwersytetu Warszawskiego, kawalera Orderu Polonia Restituta – umieszczony został na stronie: http://www.petycjeonline.com/apel_o_kultur_polityczn_w_polsce#form                

Apel do 20 marca podpisało 120 osób o różnym światopoglądzie i różnych preferencjach politycznych. Ogromną większość sygnatariuszy stanowią naukowcy z różnych ośrodków akademickich – a wśród nich profesorowie: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (Józef Dańko, Andrzej Lenda, Janina Milewska-Duda, Stanisław Szydło), Akademii Ignatianum w Krakowie (Adam Jonkisz), Akademii Muzycznej w Gdańsku (Marek Podhajski), Akademii Jana Długosza w Częstochowie (Adam Olech Maciej Woźniczka), Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej (Wiesław Wójcik), Dolnośląskiej Szkoły Wyższej we Wrocławiu (Mirosława Nowak-Dziemianowicz), Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (Dariusz Dąbek, Piotr Gutowski), Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy (Lech Witkowski), Polskiej Akademii Nauki (Marcin Miłkowski), Rochester Institute of Technology (Wanda Szpunar-Łojasiewicz), Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (Ewa Rewers, Grzegorz Rosiński), Uniwersytetu w Białymstoku (Witold Marciszewski), Uniwersytetu Ekonomicznego w Pozaniu (Jan Paradysz), Uniwersytetu Jagiellońskiego (Jan Czerniawski, Krzysztof Królas, Kazimierz Łątka, Andrzej Nowak, Wojciech Załuski, Krzysztof Zamorski), Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (Anna Latawiec, Kordula Świętorzecka), Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (Janusz Sytnik-Czetwertyński), Uniwersytetu Łódzkiego (Radosław Żyrawski vel Grajewski, Ryszard Kleszcz), Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (Honorata Jakuszko, Leszek Kopciuch, Krzysztof Kosior, Jolanta Świderek), Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (Marian Grabowski, Michał Strzelecki, Michał Tempczyk, Ryszard Wiśniewki, Urszula Żegleń), Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie (Jagna Dankowska), Uniwersytetu Opolskiego (Iwona Alechnowicz-Skrzypek, Krystyna Czaja, Janusz Czelakowski, Adam Grobler, Bartłomiej Kozera, Urszula Wybraniec-Skardowska), Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie (Tadeusz Gadacz, Wojciech Sady), Uniwersytetu Rzeszowskiego (Andrzej Nowakowski), Uniwersytetu Szczecińskiego (Maria Czerepniak-Walczak, Tadeusz Szubka), Uniwersytetu SWPS w Warszawie (Anna Zeidler-Janiszewska), Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (Marek Rembierz), Uniwersytetu Warszawskiego (Magdalena Danielewiczowa, Dobrochna Dembińska-Siury, Anna Jedynak, Krzysztof Koseła, Tadeusz Marek Krygowski, Barbara Markiewicz, Katarzyna Paprzycka, Zofia Rosińska, Magdalena Środa, Leszek Zasztowt), Uniwersytetu Wrocławskiego (Krzysztof Szlachcic), Uniwersytetu Zielonogórskiego (Kazimierz Jodkowski, Stefan Konstańczak) i Wszechnicy Świętokrzyskiej w Kielcach (Krzysztof Konarzewski).  Podpis złożył także m.in. Konrad Turzyński - oficer orderu Polonia Restituta.           

 

Żadne z pism nie zechciało go opublikować. W tej sytuacji wysłałem tekst do wszystkich Posłów i Senatorów Rzeczypospolitej. Zareagował jeden Poseł i jeden Senator. (Bardzo jestem Im za to wdzięczny.) Jak widać – Adresaci (publicyści i parlamentarzyści) mają ważniejsze sprawy na głowie niż... kultura polityczna.

Jacek Jadacki.         

Warszawa, 6 kwietnia 2016 roku.         

PS. Od czasu wysłania listu podpisało go jeszcze 10 osób.